BirdLife Hordaland

Styremøtehelg på Fedje i Hordaland første helg i oktober. Ein etter kvart lang tradisjon for styret i BirdLife Hordaland, og slik vart det også i 2022. Som regel har dei fuglemessige forhåpningane fram mot helga vore himmelhøge for nokre av oss. Når ein veit kva denne veka har produsert av ornitologiske utskot på andre øyer langs den ytre kystlinja gjennom fleire tiår er dette heller ikkje utan referansegrunnlag.

For styremøtehelga har det heile ikkje så reint sjeldan enda i stiv kuling og høg vassføring. Og for å vere heilt ærleg – med ungar på 1 og 4 år i hus, og ein doktorgrad å bryne hovudet på, hadde eg ikkje hatt så mykje tid til å tenke på kva vi kunne tenkast å ha i vente akkurat denne gongen.

Sjølv om vérmeldinga også denne gongen lova mykje vatn, byrja ho å endre seg til det betre på torsdagen. Ganske kraftig søraustleg vind heile fredag, og deretter vinddreiing i vestleg retning, med mykje nedbør natt til laurdag, men opplett på dagen – dette måtte jo vere ei god oppskrift på eksotiske fjørkledde leveransar frå aust!

Laurdag 1. oktober skulle vise seg å verte ein nydeleg dag. Vinden var redusert til ein mild bris, og skylaget kunne reknast som lett for ein vestlending. Kl. 08:32 dukka dagens første gulbrynsongar opp, og deretter kom dei på rekke og rad. Litt før klokka eitt var heile 11 av desse nydelege småtassane funne på øya. Samstundes var då også dei fleste hagane sjekka, og det største pågangsmotet var kan hende i ferd med å ebbe litt ut. Under påskotet med å freiste og finne Fedje sin første, og høgst etterlengta, blåstjert, luska eg sørover i retning granplantefelta på Nygård, sentralt på øya.

På vegen til Nygård passerer ein den flotte hagen som gjennom fleire år har gått under tilnamnet «bombehagen». Dette har ikkje noko med krig å gjere, men heller «bomber» av meir flygedyktig karakter. Ironisk nok hadde knapt ein einaste sjeldsyntheit så langt blitt sett i bombehagen, og det syltynne alibiet for tilnamnet kunne berre tilskrivast at hagen såg fin ut for noko sjeldsynt. Ein ukjend lyd heilt i nordenden av hagen kl. 12:45 skulle verte starten på slutten for denne openberre mangelvara.

Lyden kunne for min eigen del vekke assosiasjonar til noko linerlelikt, eller for å vere meir presis: den kunne føre tankane mot lokkelyden til ein austsongar. Men det stemte ikkje heilt. Lyden kom på ny, og ein liten songar kom til syne i eit av dei næraste bjørketrea. Fuglen flaug vidare til nabotreet, og flytta seg så gradvis mot sida eg sjølv stod på. Gitt den spanande lyden var kamera retta mot fuglen før kikkerten akkurat denne gongen. Ein rask serie eksponeringar vart fyrt av, før fuglen flaug bak i hagen og landa i ei løn meir ute av syne. Eg såg lynkjapt på bileta, og fekk så fomla opp mobilen og varsla resten av klabblaget, som no i stor grad var samla rundt ein raudstjert sør på øya. Formidlinga om ein ukjend vengebandsongar med rar lyd vart motteken med det største alvor, og 10 minutt seinare var alle på plass - bortsett ifrå songaren, som sist vart skimta lengst bak i hagen, og som viste seg å ikkje vere særleg pratsam lenger. Venting, leiting og lytting følgde i den neste halvtimen, før fuglen igjen vart høyrd i same del av hagen som den vart oppdaga. I mellomtida var omsider bileta sjekka skikkeleg, og både desse og lyd stemte på alle måtar med det eg hadde størst tru på at dette kunne dreie seg om: Noregs tredje, og Hordalands første, ospesongar! Snart kunne alle skuldrer senke seg, og ein noko trykka stemning vart utløyst i (for nokon euforisk) entusiasme.